สาวงามกะนายป.ญ.อ.ตอนที่5

ตอนที่5

วันต่อมาตอนสายสายผมไปหาข้อมูลโทรศัพท์แล้วก็การส่งจดหมายโรคจิตที่ได้มาจากเมื่อวาณตอนที่มินอาไปอาบน้ำผมแอบค้นโทรศัพท์แล้ว cap รายการโทรเข้าออกของเมื่อวานไว้ส่งเข้าโทรศัพท์ผมทาง Bluetooth แล้วนำเบอร์ทีบันทึกว่าไอโรคจิตไปหาทางคอมพิวเตอร์ของสำนักงานตำรวจว่าเป็นใครผลออกว่าเป็นคนเดียวกับที่ส่งจดหมายมาชื่อว่านายหัสต์นัย โชคอมรผล หรือเมคอายุ28ปี อยู่ที่จังหวัดเลย ทำงานเป็นช่างในอู่ซ่อมรถแห่งหนึ่งพอตรวจสอบข้อมูลแล้วผมก็ไปเลยแล้วไม่พบนายเมคแต่ได้ข่าวว่าเค้าหายตัวไปไม่มีการแจ้งตายแต่ข่าวล่าสุดบอกว่าเค้าอยู่ที่จังหวัดเลยเมคเป็นแฟนคลับของมินอา ที่เป็นที่รู้จักของแฟนคลับมินอาจำนวนมากในจังหวัดเลย ครั้งนี้เรียกว่าไปแบบเสียเวลาเปล่าผมกลับบ้านตอนนี้เวลา4ทุ่มกว่าซักพักมีรถBMXคันหนึ่งมาจอดหน้าบ้านผมแล้วมีผู้หญิงหัวทองลงมาจากรถนั้นก็คือมินอานั้นเอง

“โมจิยังไม่อาบน้ำหรอ”

“ยังครับพึงกลับมาแล้วคุณละทำไมพึ่งกลับ4ทุ่มนะไม่ใช้4โมงเย็น”

“เพื่อนนัดไปทานข้าวมาคะ”

“เพื่อน ผู้ชายหรือผู้หญิงละ”

“ผู้ชาย”

“ไปเที่ยวกะผู้ชายเนี้ย ไปกันทุกวันเลยหรอ หัดเป็นกุลสตรีมั้งสิ”

ผมถามแบบโมโหแล้วก็เซ็งๆ

“วันนี้นายเป็นอะไรของนายเนี้ยฮะ”

“ไม่ใช้มินอาผมแค่.....เออ”

“แค่อะไร”

“ไม่มี เออโทรศัพท์โรคจิตที่โทรมาหาเธอทุกวันเค้าชื่อว่านายเมค หัสต์นัย โชคอมรผล”

“อ๋อ ฉันรู้แล้ว”

“รู้ไดไง”

“ก็ Line ไงฉันมีเบอร์เค้าในบันทึกแล้วเค้าก็มีเบอร์ฉันเลยรู้ว่าชื่อเมค”

“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น คือทางตำรวจยังไม่ทราบที่อยู่นายเมคอย่างแน่ชัดเลยอยากให้คุณระวังตัวไง”

“ขอบคุณคะ”

“นี้”

ผมจับมือมินอาไว้ก่อนที่เธอจะไป

“อะไรอีกละ”

“คุณผมไม่ได้อยากก้าวกายนะแต่เพื่อความปลอดภัยคุณไม่กลับดึกได้มัย”

ไม่รู้ทำไมผมขอร้องเธอข้างข้างคูคูแต่ไม่รู้ทำไม่ผมไม่อยากให้เธอกลับกับคนอื่นหัวใจผมรู้สึกเจ็บๆยังไงก็ไม่รู้ไม่เคยเป็นมาก่อนตอนที่ผู้หญิงผมทองคนนี้เดินลงมาจากรถBMXคันนั้นผมขอเธอแบบที่เอาความปลอดภัยมาอ้างผมพูดอะไรไม่ตรงกับใจเป็นครั้งแรกผมไม่เคยโกหกเคยแต่ไม่บอกแต่นี้เหมือนเป็นการโกหกครั้งแรกในชีวิตผม

“คงไม่ได้อะ เพราะว่าเพื่อนฉันเป็นคนชวนคุณเค้าใจมั้ยถ้ามีคนเค้าอยากจะไปเที่ยวอยากจะรู้จักกับคุณสนิดกับคุณแต่กลับถูกปฏิเสธน้ำใจอะแล้วมันจะรู้สึกผิดแค่ไหนเค้าใจด้วยนะคำว่าบุคคลสาธารณะอ้า เป็นคนของทุกคนสิ่งที่ต้องแคร์มากที่สุดก็คือสังคม แฟนคลับ”

“พูดได้ดีมากเลยคะพี่มินอาแล้วแฟนคลับคนนี้ก็รักพี่ที่สุดเลย”

ยัยส้มตัวแสบเค้ามากอดมินอาแล้วมินอาเองก็เอามือโอบไว้

“ขอบใจนะที่ห่วงอะแต่ยังไงแล้วถ้าฉันไม่ไปก็คงไม่ได้อะเข้าใจนะ”

“พี่มินอาคะหนูถามอะไรนิดหน่อยนะคะพี่ไม่โกรธหนูนะ”

“อะไรหรอส้ม”

“พี่กับนายซกมกนั้นเป็นอะไรกันหรอ”

“เพื่อนมั้ง555” มินอาหลบสายตาที่เมื่อ2นาทีก่อนค้อนใส่ผมแทบเป็นแทบตาย

“ยัยส้มอยู่แค่ม.6ทำแก่แดดจังเลยนะแล้วบอกเลยถ้าจะหาแฟนฉันคงไม่เอายัยปากเสียหัวทองคนนี้เป็นแฟนหรอกแล้วฉันคงไม่หาพี่สะใภ้ที่ชื่อว่าปาร์ค มินอาให้เธอแน่นอน”

“ไอโรคจิต”

มินอาเข้ามาทุบหน้าอกผมผมรวบตัวเธอมากอดไว้

“มินอาใจเย็นๆซิครับ ไหนบอกแคร์สังคมไง”

“นายกอดฉันทำไมปล่อยได้แล้ว”

“ใครเค้าอยากจะกอดคุณ”

ผมปลอยมินอาออกจากอ้อมแขน

“พี่มินอาคะพี่ชายบอกว่าเค้าจะไม่เอาพี่เป็นแฟนเพราะเค้าแอบชอปผู้หญิงหน้าลายชุดม่วงที่เยาวราชอะ”

“ยัยส้ม พี่มินอาคะพีมินอาคะพี่ชายอย่างนู้นอย่างนี้ชิพูดเพราะจังนะ”

ผมทำปากเบ้แล้วเสียงล้อเลียน

“ดีแล้วละที่พี่มินอาเป็นแค่เพื่อนถ้าเป็นมากกว่านั้นคงจะ โฮ้น่าสงสาร”

“ชิอย่างฉันนะจะหาแฟนคงไม่เอาแค่มินอาหรอกคนที่เหมาะสมกับฉันต้องเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองไทยประมานนั้นละ”

“แล้วนี้ตาพี่ชายบ้าแล้วรู้มัยผู้หญิงที่สวยที่สุดของประเทศไทยปีนี้คือใคร”

“ไม่รู้”

“ก็ผู้หญิงคนล่าสุดที่นายกอดไง”

“เออเออก็แกเป็นคนตัดสินนิ”

“มั่วคนทั้งประเทศตัดสิน”

“แล้วทำไมฉันไม่เคยเห็นว่ายัยนี้จะสวยตรงไหนเลย”

“นี้2คนพี่น้องทะเลอะกันแบบนี้ทุกวันเลยหรอ”

“อายพี่เค้าบ้างไปนอนได้แล้ว5ทุ่มแล้ว” ผมตัดบท